داستان خوب برای بچه های بد!

همه داشتن کنار گوش هم پچ پچ میکردن!

هر کسی داشت یه نظری میداد، خیلی ها خوشحال از اینکه

پیش بینیشون درست از اب دراومده بود احساس غرور میکردن

با نزدیک شدنِ رنگ سیاه پچ پچ ها هم بلندتر میشد و خیلی خوب میشد

شنید که بقیه چی میگن ..

رنگ های زرد که دروغگو بودن کنار هم ایستاده بودن و درباره ی اتفاقی که

برای رنگ سیاه افتاده بود دروغ میگفتن،چیزهایی میگفتن که اصلا صحیح نبود..

رنگ های قرمز کمی اونطرف تر داشتن راجب رنگ مشکی قضاوت میکردن!

رنگ های سبز هم خوشحال بودن از اینکه این اتفاق برای اونها نیوفتاده بود ..

خلاصه هرکسی چیزی میگفت و اصلا توجه نمیکردن که رنگ سیاه حرفاشون رو میشنوه!

 

شهر رنگ ها جایی بود که هرکسی بابت خصلتی که داشت، به یه رنگی بود.

مثلا همونجوری که گفتم زردها دروغگو بودن،قرمزها قضاوت میکردن

سبزها از ناراحتی بقیه خوشحال میشدن،آبی ها افسرده هایی بودن که هیچ حسی نداشتن

،نارنجی ها خیانت کار بودن و اصلا

سر قول هایی که به دیگران میدادن واینمیستادن!

صورتی ها رنگهای پنهان کار بودن،پنهان کاریشون باعث شده بود که خیلی از بدی ها

رو وقتی میدیدن به کسی نمیگفتن ..

قهوه ای ها رنگهای بی قانون بودن

نه به حرف کسی گوش میکردن نه قانون ها رو رعایت میکردن!

گفتم قانون! شاید باورتون نشه ولی توی شهر رنگها قانون هم وجود داشت!

اونم فقط یه قانون بود، هم رنگها نباید راجب هم حرف میزدن!

مثلا یه زرد حق نداشت راجب یه زرد دیگه دروغ بگه!

یا یه قرمز نباید یه قرمز دیگه رو قضاوت میکرد!

اما درباره ی بقیه رنگها ازاد بودن هر حرفی که میخوان بزنن!

راستی دوتا رنگ موندن که راجبشون چیزی نگفتم!

یکی سیاه یکی سفید..

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

رنگ سیاه بازتابِ بقیه ی رنگ ها بود ..

اون وقتی دروغگویی،قضاوت،پنهان کاری و.. رو میدید

تیره تر و تیره تر میشد .. اون از اول که سیاه نبود ..

سیاه شد، وقتی دید که نمیتونه خصلت های بد رو از شهر رنگها دور کنه

هی غمگین شد رنگ غم هم سیاه بود ..

رنگ سفید هم یه سنبل بود، سنبل پاکی و خوبی

اما هیچکس تا به حال رنگ سفید رو ندیده بود ! اما خیلی ها راجبش حرف میزدن

مثلا راجب خوبیاش راجب اینکه اگه باشه چقدر همه جا خوب میشه و رنگها دیگه بد نیستن

حرف زدن راجب رنگی که وجود نداشت اسون بود اما هیچکس سعی نمیکرد خوبی کنه

تا شاید خودش بشه سنبل پاکی ..

خیلی جاها پیچیده بود که رنگ سیاه یه زمانی سفید بوده و با دیدن اینهمه بدی غمگین شده

و سیاه شده اما بقیه رنگها بهش تهمت میزدن میگفتن که سیاهی رنگ سیاه بخاطر گناهیه که کرده ..

کسی از این گناه خبر نداشت ولی میگفتن که خب یه گناهی کرده که باعث شده سیاه بشه..

رنگ سیاه اما خسته بود و دیگه نمیتونست با اینهمه بدی به تنهایی مقابله کنه .. 

 

 +پ.ن: حالا که معلوم نیست کدوم رنگی هستیم،سعی کنیم سفید باشیم ..

 دنبال سفید نگردیم ، خودمون سفید باشیم ..

 منتظر نباشیم خوبی بیاد و دنیا رو عوض کنه، خودمون خوب باشیم

 نذاریم رنگهای مشکی زیاد بشن .. غم رو ، رو سفید کنیم :)

 یه روزی میرسه که مثل شهر رنگها اطرافمون پر شده از بَدی و ما

 همه منتظر یه رنگ سفید هستیم...